Foron músicos como Fred Firth, John Zorn, Arto Lindsay, Ikue Mori ou Keiji Haino -Fushitsusha, onde colaborou Murayama como percusionista a partir de 1982- os que respiraron este NY subterráneo e malsán que subverteu unha vez máis o concepto de forma musical, e propiciou a colisión de xéneros e sonoridades sen ningún tipo de prexuízos. A este respecto, é de salientar cómo a incorporación e mestura de novos elementos no traballo destes músicos produciuse en claves de extremismo e catarse que se repiten ao longo das súas traxectorias. A fusión, entendida en termos estritamente musicais, deixou paso ao emprego convulso dos corpos sobre os materiais. Moitas das actitudes apropiacionistas dese momento contaron cun carácter explícito e violento que recuperaba a radicalización da improvisación, esa na que o xesto performático nunca é autocomplaciente e moito menos narrativo. Do mesmo xeito, os múltiples achegamentos a outros ámbitos creativos por parte desta xeración de renovadores nados na primeira metade dos cincuenta estiveron igualmente condicionados por ese carácter underground. Sen tomar prisioneiros, non dubidaron á hora de deconstruír a vangarda culta do S. XX (Arnold Schönberg, Anton Webern, Pierre Schaeffer, John Cage, Iannis Xenakis) con doses de punk e desarraigo. Noutro lado do Atlántico, máis fillos tamén bastardos dos medios de comunicación de masas e da sociedade post-industrial (Diamanda Galás, Throbbing Gristle, The Ex, Einstuerzende Neubauten) coadxuvaban a acelerar un proceso de carácter ecléctico e global.

Tras volver dos EE.UU, Murayama formou en Tokio con KK Null (Kazuyuki Kishino) a banda Absolut Null Punkt. KK foi un dos persoeiros destacados da música experimental nipona daquel momento, e aínda que ben recoñecido como guitarrista improvisador, dende o comezo da súa carreira rexeitou cadrar en calquera etiqueta. Este afán por derrubar disciplinas a través da improvisación levoulle a estudar Butoh na Body Wather Farm, a granxa comunitaria onde Min Tanaka ensinaba dita “danza cara a oscuridade” surxida no Xapón de posguerra, e onde tamén coñeceu e colaborou con outro dos grandes nomes da experimentación nipona: Merzbow (Masami Akita). Cunha pulsión activista algo máis relacionada co hardcore non straight-edge, KK autoeditou a súa música e compilou materiais externos dende o seu propio selo, Nux Organization. Ao igual que Akita, a súa labor extendeuse máis aló do sonoro, editando libros e revistas sobre comportamentos de vangarda, performance, bondage ou veganismo que prepararon o terreo para a explosión mediática do underground nipón a comezos dos anos noventa (Hanatarash, Boredoms, Massonna). Tras a efervescencia do periodo anterior, a actividade de Murayama nesa década tan só deixou dúas referencias discográficas e algunha colaboración aislada.Pola contra, parece reaparecer con forza tras instalarse en Paris en 1999, onde ademais traballar en solitario volveu a colaborar cunha amplísima gama de artistas, entre eles os músicos Jean-Luc Guionnet (saxo alto), Jerome Noetinger (electroacústica), Eric Cordier (artista sonoro), o filósofo Jean-Luc Nancy ou a coreógrafa Catherine Diverres. Na década do 2000 foron abundantes as súas composicións para performances e obras teatrais, ademáis dunha estreita colaboración co Grupo de Danza Contemporánea de París.

Algunhas ligazóns:

Dúas pezas de vídeo realizadas para o disco Nuit, de Eric Cordier e Seijiro Murayama.

Noise annoys, un artículo de Frieze sobre a escea noise nipona.

Butoh in the late 80´s, un artículo sobre a danza butoh nos anos oitenta.